Epilog

Szczęście? 

Nikt nie zna definicji, każdy odczuwa to na swój sposób. Co mogę powiedzieć o swoim życiu? Czy czuję się szczęśliwa? Może nie do końca, ale jest coraz lepiej. Jestem w pełni zadowolona ze swojego życia. Nie chciałabym niczego zmieniać, jak każdy chciałabym cofnąć się w czasie i czegoś nie powiedzieć, czegoś nie zrobić, ale człowiek uczy się na błędach. Pewnie teraz zadajecie sobie pytanie: "czy jestem z Harrym?" Odpowiedź jest prosta: tak. Jesteśmy razem już od dobrych kilku lat. Po burzy musi wzejść słońce i tak było też tym razem, jeżeli dwoje ludzi jest sobie przeznaczonych to prędzej czy później i tak będą razem. Dużo się nauczyliśmy dzięki tym kłótnią, oczywiście od razu nie było idealnie, po tamtym wieczorze pokłóciliśmy się, zaczęliśmy się nienawidzić. Mieliśmy dość swojego widoku. W szkole nawet na siebie nie patrzeliśmy, odeszłam z drużyny koszykarskiej, bo nie potrafiłam wytrzymać z nim w jednym pomieszczeniu. Kiedy drużyna zaczęła przegrywać Harry poprosił mnie żebym wróciła, musiałam wszytko pozmieniać, obrać nową taktykę i dzięki temu znowu byliśmy na szczycie. Po wygranym meczu chciał ze mną porozmawiać, tłumaczył mi że przez ten czas pracował nad sobą, obiecuje mi że będzie tylko lepiej, uwierzyłam mu, było o wiele lepiej. Zmienił się, po jakimś czasie wprowadził się do mnie. Oczywiście nie wystawił chłopaków i tak często byliśmy o nich gośćmi. 

Cieszyłam się każdą chwilą z nim.

Jak jest teraz?

Teraz jest inaczej niż kiedyś, wydorośleliśmy. Mam dobry kontakt z bratem oraz pozostałymi. Każdy ma kogoś bliskiego.

Louis..

Teraz nawet Louis jest szczęśliwy z Eleanor, niestety ona mnie jeszcze nie zaakceptowała, kiedy jesteśmy w jednym pomieszczeniu zżeramy się wzrokiem, nie jest mi z tym dobrze, chcę być blisko Louis'a, jest mi naprawdę bliski, ale Eleanor wszystko psuje, można nawet powiedzieć że jest zazdrosna, tak jak kiedyś Harry był zazdrosny o mnie. 

Dobrze wspominam wszystkie chwile spędzone z nim.

Niall...

Z nim też było zabawnie, Harry ciągle był na niego zły, ale po jakimś czasie to przeszło, teraz wspominając to śmiejemy się z tego. Jak on mógł być zazdrosny o blondynka? Wiadomo, Niall jest słodki, kochany, ale nigdy nie poczułabym do niego coś więcej niż przyjaźń, można powiedzieć że z całej piątki z nim najbardziej się zżyłam, wie o mnie więcej niż Zayn, a nawet ja sama, ten człowiek mnie przeraża, ale właśnie za to go kocham. 

Liam...

Na początku naszej znajomości pragnęłam być blisko niego, można nawet powiedzieć że się w nim zauroczyłam, ale teraz wiem że to jest mój przyjaciel i zawsze mogę na nim polegać. 

Zayn...

Najlepszy brat na świecie, mimo tego że kiedyś się strasznie kłóciliśmy to i tak się kochamy. Oczywiście teraz też sobie dokuczamy i dogryzamy na każdym kroku. Ale właśnie na tym polega rodzeństwo, mimo wszytko możemy na siebie zawsze liczyć. 

Harry...

Mój ideał. Nie wiem jak mogę go opisać, pamiętam początki znajomości z nim, pocałunek w namiocie, wszystkie kłótnie, to jak zerwałam z Louisem i mnie wspierał, pamiętam wszystko. Kocham go za wszystko co dla mnie zrobił, za te loki, za oczy, za dołeczki, mogłabym tak wymieniać godzinami. 

Wszytko zaczęło się układać, nic nie chciałabym zmienić w swoim życiu. 

______________________________________________________________________

Heej!

To koniec historii o Emilie.

Jestem trochę zła na siebie za ten epilog, miałam trochę inny pomysł, ale nie umiałam ubrać w słowa tego co siedziało w mojej głowie.

Chciałabym wszystkim serdecznie podziękować za wchodzenia na tego bloga, czytanie, komentowanie, głosowanie w ankietach i wszelkie nominacje, nie sądziłam że ten blog będzie tak "popularny" nie wiem jak to nazwać. Jestem cholernie szczęśliwa że Wam podobało się to opowiadanie. 

Dzięki temu nabrałam trochę wprawy w pisaniu i mam nadzieję że kolejne opowiadanie na tym blogu też przypadnie Wam do gustu, nie wiem kiedy dodam bohaterów an prolog, ale jakoś w najbliższym czasie. 

Przepraszam że tak się rozpisałam, ale cholernie trudno rozstać mi się z historią o Emilie.

KOCHAM WAS I DZIĘKUJĘ ZA WSZYSTKO ♥